Zoveel kinderen, zoveel verhalen. En na ieder bezoek blijven er een paar verhalen hangen. Zo was ik laatst bij ELC Pfukani. Ik was het hek nog niet door, of een jochie pakte mijn hand. Op zich niet bijzonder, dat gebeurt wel vaker. Maar dit jongetje bleef aandacht vragen en hield de andere kinderen uit mijn buurt. Principal Grace vertelde me dat hij in de afgelopen maand beide ouders had verloren en nu bij zijn oma woont. Helaas maak ik dit wel vaker mee, er zijn meer Bambanani-kinderen die hun ouders moeten missen… De teachers kunnen dat verdriet niet wegnemen. Maar ze zorgen wél voor de broodnodige troost, structuur en afleiding. En intussen geven ze les, verzorgen de groentetuin en zetten de kids gezonde maaltijden voor. Respect!